روانشناسی ایران در دودهه اخیررشدقابل توجهی به لحاظ کمی وکیفی داشته است. افزایش فارغ التحصیلان تحصیلات تکمیلی/ افزایش چاپ مقالات علمی پژوهشی/ افزایش شرکت اساتید درکنگره های داخلی وخارجی و کسب جوایزبین المللی وازهمه مهمتر تشکیل سازمان نظام روانشناسی ومشاوره ازجمله مصادیق این ارتقا می باشد. اما روانشناسی درایران بایک چالش جدی روبروست که به میزان زیادی موجب سرگردانی صنفی وحرفه ای روانشناسان درحوزه حرفه ای وآموزشی شده است. ازیک سو با انبوه داده های خارجی روبروست وازسوی دیگر جامعه بومی نوع دیگری ازدرمان راطلب می کند. طبیعی است که نوع درمانگری وروند اصلاح رفتارونگرش درهرجامعه ای به میزان زیادی تحت تاثیر رگه های فرهنگی واجتماعی آن جامعه است وجامعه ایرانی نیزباتوجه به ویژگیهای فرهنگی اعتقادی واجتماعی خود جداازاین قاعده نیست. این موضوع اقتضا می کند که روانشناسی ایران ویابه عبارتی روانشناسان ایرانی به روانشناسی فرهنگی وبومی روی بیاورند و یافته های جهان شمول روانشناختی را باپایه های نظری وویژگیهای درونی جامعه مان همخوان کنند. البته این کاربه سادگی انجام نمی شود وبلکه سالها تحقیق وپژوهش رامی طلبد. اما این دغدغه باید دردستورکارذهن روانشناسان ایرانی قرارگیردکه بایافته های روانشناختی درقبال بهداشت روان وسلامت جامعه وحل معضلات روانی جامعه ایرانی با مختصات خاص خودش چه خواهند کرد؟ می دانیم که سطح بهداشت روان درجامعه ما به دلایل مختلف پایین است. پرخاشگری/بدرفتاری/افسردگی/اضطراب/مصرف بالای دارویهای روانگردان/افت تحصیلی/مشکلات هویتی/وازاین قبیل مارابا مسایل جدی مواجه کرده است. دراین خصوص روانشناسی ایران درچه جایگاهی برای حل آنها قرارگرفته است ؟ آیا مشی استراتژیک وراهبردی اتخاذکرده است ویا به کلینیسین بودن اکتفا می کند؟ اگرروانشناسی ایران درفازاستراتژیک حرکت کند بتدریج خودرا درروند تصمیم گیریهای کلان کشور وتاثیر درروند شکل گیری رفتارها ونگرشها وارد می سازد ومی تواند قبل ازدرمان به پیشگیری اختلاالات رفتاری وروانی همت کند واگر به کلینیک ونقش فردی خود اکتفا کند باید همیشه منتظرباشد تاجامعه بیمارتولید کند وآن را برای درمان تحویل روانشناسان وروانپزشکان دهد. قبول می کنید که این روند پایان ندارد. روانشناس نباید نقش یک امدادگرصحنه جنگ را داشته باشد که دیگران مجروح تولید می کنند وامدادگران صرفا آنهارا درمان می کنند. بلکه نقش روانشناس این می تواند باشد که اصولا جلوی صحنه درگیری را بگیرد وقبل ازبروز آسیب در روند آسیب زایی جامعه دخالت کند وپیشگیری نماید. ازسوی دیگر برنامه ریزان وتصمیم گیران کشور باید به این نکته توجه داشته باشند که بسیاری ازتصمیم گیریهای کلان کشور که ناظر به نگرشها ورفتارها می شود باید متناسب با روانشناسی فردی واجتماعی اتخاذشود. لذا حضور روانشناسان حرفه ای واستراتژیک درروند برنامه ریزی ها وتصمیم گیریها وحتی وضع قوانین الزامی است. اگربه این موضوع اهتمام شود بسیاری ازمشکلات فعلی که سلامت روان جامعه را به مخاطره انداخته است بوجود نخواهد آمد.
